Ludzie w Kreskach i Słowach

idę przez świat
ubrany w wiatr
i przepasany błyskawicą

mój ogniu wewnętrzny
prowadź mnie jasno i śmiało
przez kraje ludzi i przemiany losu

ty który wiejesz swobodnie przez wszystko co widzę
wywiewaj z mego życia resztki pomysłów na życie
wiej w nieskończone
i płoń
nieskończenie

na kartce papieru jest zapisany wiersz
obok na stole leży nóż
wczoraj w naszej ulicy chłopak pchnął nożem mężczyznę
wielka jest siła asocjacji

kojarzę jedno z drugim
lecz wszędzie widzę jedno
nastawiam wodę na herbatę będąc pyłkiem kurzu
potem spoglądam w siebie
i w niestworzonej jasności
śmieje się ze mnie uniwersum

nie dzisiaj nie pójdę na piwo
boli mnie trochę gardło
mam nadzieję że to nie angina

gdy pierwszy raz otworzyłam swe oczy
w wodach płodowych matki
płynął żaglowy okręt
nad nim unosił się ptak
tak wysoko że to musiało być w niebie

kiedy się urodziłam wszystko zapomniałam

dopiero po latach
gdy pierwszy raz otworzyłam swe uda
zresztą zupełnie przypadkowemu mężczyźnie
zobaczyłam że ptak wciąż kołuje

dlatego nie zgodziłam się na skrobankę
urodzę żeby nie wiem co!

lubię żeby wszystko było na swoim miejscu:
chleb na stole policjant na rogu
wojna na Bliskim Wschodzie
świnia w łóżku rzeźnika

co wiem to wiem
słońce jest okrągłe
a ziemia płaska jak moneta

poza tym każdy ma wielkie skrzydła
i małą klatkę

kiedyś byłem chłopcem bawiącym się piłką
a dzisiaj wiem że człowiek to fabryka gówna

pędziłem kiedyś konno w słonecznym poranku
i niejasno pamiętam że to było inne
ale powiał okrutny wiatr
uleciało z nim lat trzydzieści czterdzieści
stoję wciąż przy maszynie i produkuję gówno
biorę udział w wyborach i wybieram gówno

nie skarżę się
mam zapewnioną starość
i wszystko czego do życia tak bardzo potrzeba

tyle że to wszystko
jest miękkie ciepłe i śmierdzi
słowem: gówno!

jestem we wnętrzu wielkiego miasta:
wiele świateł kolorów bogate dekoracje
ale sens sztuki nie jest mi znany

żyje tu parę milionów ludzi
a ja nawet nie wiem
czy grana jest komedia
czy dramat

jestem tu obcy jak wszędzie
jakbym już nie miał nazwiska
narodowości i koloru skóry
oddycham miłością
i nie gram

przed wyjściem z domu sprawdzam dokładnie
czy wyłączone są światło i gaz
czy nie ma gdzieś tlącego się niedopałka

jako dziecko przechodziłem chorobę zakaźną
długo byłem w szpitalu
którejś nocy podszedłem do okna
horyzont wypełniała migotliwa łuna
płonęło warszawskie getto

patrzyłem tak każdej nocy
wtedy miałem to za piękny widok
a teraz kiedy wiem że piękno i brzydota
to ludzkie wykręty
zaglądam nawet do kosza na śmiecie
czy nie zaprószył się gdzieś ogień

nie chciałbym aby to się powtórzyło

nic w naturze nie ginie

kto wie
może krew Jezusa
krąży jeszcze w krwiobiegu człowieka
słońce nad jego głową
który przechodzi ulicą

kto wie
kto będzie żył
kto zmarł

jeszcze pół wieku temu byłam niewiarygodnie wprost młoda
niezwykle piękna
nigdy nie sypiałam sama

dzisiaj życie to jedna długa noc
tylko śmierć przychodzi do mojego łóżka
opowiada o ludziach których zapomniałam
zagląda mi w oczy albo parzącą dłonią
sprawdza puls
porusza przecząco głową
pozwala oddychać przez tę noc i może
przez parę innych
potem odchodzi do sąsiadki

sporo nas tutaj w tym domu starców
nikt ze mną nie rozmawia tylko pani śmierć

różo
jesteś wolna

tak! jesteś wolna
bez imion

nie płacz i nie mdlej że cię łamią

w mojej miłości przeżywasz
wszystko czym byłaś i czym będziesz

raduj się! słonko świeci
masz jeszcze parę dni
wraz ze mną

nie rozpoznaję własnej twarzy
i nie wiem skąd przychodzę

jestem z pobliża: wiatr i orzeł
nazywają mnie bratem

przebyłem czas
widziałem z pierwszego brzegu:
ludzie noszą w sobie oswojone bestie
a formy wcale nie są czym się być wydają

tu wszędzie
widzę Ciebie
grzeje mnie Twój blask

jak delikatnie
prześwieca przez płatki jaśminu czuwające obok
przez oczy kobiety gdy staje się ze mną

to wibracja początku
migotanie iskier
chłód nocy
stąpanie niepodległe
z nikąd do nikąd

wszechmogący płomień

jakbym miał trochę forsy
kupiłbym sobie Nowy York

a tak?
nowy dzień
przynosi stare świństwa

żyć nie umiem
umrzeć się boję

stać mnie najwyżej na bilet do kina

noce i dnie
księżyce i gwiazdy

co łączy
jedno
z drugim?
mnie
z tobą? kroplę rosy
ze słońcem?
co to właściwie
jest?

wczoraj miałam szesnaście lat

dziś pada śnieg i jest tak wietrznie

gwiazdy są niewidoczne

chce mi się tylko płakać

kiedyś byłem samotny
dziś
mój przyjaciel ma na imię Nóż

kiedyś
miałem nawet matkę i ojca
ale zastanów się
zanim popatrzysz mi w oczy

krew jest logiczna
mój przyjaciel
mógłby pomyśleć że czegoś chcesz!

byliśmy dziećmi betonu

zbieraliśmy się przy trzepaku
rzucaliśmy kamieniami o ścianę
albo w siebie nawzajem

moja matka
jak mnie czasami spotka
mówi że dostałam w nos

krew się lała kiedy się było dzieckiem!
ale gdyby moja córka
była chłopcem
nigdy bym mu nie kupiła
pistoleta ani karabinka

bo to byłoby
jakbym go zabiła

wiem tyle co nic

w nieskończenie potężnej
powolnej przemianie
świat spogląda na siebie
moimi oczami

nie wiem skąd wyruszyłem
dokąd zmierzam

pełnia księżyca
mnie
oświeca

ja
to tęsknota

śnieg
padający na morze

naprawdę ważne
jest tylko nieznane

a na tym zakręcie stał stary bunkier
pod rozwalonym murem
znajdował się tunel który mógł dokądś
prowadzić

ale były tam tylko stare
śmierdzące szczynami
deski

tyle mogę powiedzieć
na temat poszukiwania

co ja tu robię między wami

czuję się jakbym umarł
kurtyna śmierci
jest między mną a światem

a jednak
poruszam się
spotykam żywych ludzi
mówię jakbym chciał przystanąć
albo się ogrzać

czuję
że nic nie czuję
ani jasno
ani ciemno

chciałbym może coś jeszcze
oddycham
oddycham

co sprawia że o świcie
zaczynam pisać ten wiersz?

że wierzę w światło i łatwo
bywam szczęśliwy ponieważ
jest słońce kamień brat?
to sprawia śmierć która jest przy mnie

nie pozwala przejmować się
śmiercią bliskiego człowieka
zrównuje wszystkie hierarchie
każe być tu i teraz

dzięki swej czuwającej nieobecności
nie dopuszcza do żadnych pomyłek
czyni mnie równym gruszy
każe robić co chcę

wszystko jest nieistotne
i nasączone blaskiem
idę z istnienia w istnienie
mogę być wilkiem lub trzciną

po prostu nie jestem podłączony
do prawa powszechnego ciążenia
a oni mówią że wariat

i mają świętą rację! nikogo wszak nie zabiłem
nikogo nie okłamałem
nikomu nie uwierzyłem

pozwalam się zapylać pszczołom
z jesiennych lasów robię skrzypce
w głowie mam to co nad głową
słoneczko - panie! panowie!

nie mogę śmiać się
ani płakać
rozdarło się niebo na strzępy
zwiedzałem
obóz koncentracyjny
był tam barak
pełen dziecinnych bucików
wtedy płakałem

nie wiem jakby ci to powiedzieć
pojąłem że moje łzy bluźnią
i jeszcze
że mnie także zabito
jako małego chłopca

nie śmieję się
nie płaczę
gdziekolwiek idę depcę
po śladach dziecinnych bucików
niebo się zabliźniło
jak długo można tak żyć?

urodziłam się jako zwykła dziewczyna

potem wyszłam za mąż za męża

a z tego gadania o wojnie to nic dobrego!

oni gadają a mięso drożeje!

jestem cieniem
mojego ducha
żyję w świecie cieni

ludzie
odwracają oczy od światła
z lęku
a także
by móc się wzajem widzieć

ludzi
rozpoznaję po chłodzie który od nich wieje

ja jestem ślepy
światło
pozwoliło się ujrzeć
było podobne największym marzeniom
których nie można nawet sformułować

może ja bredzę ale to światło
nie było przede mną ani za mną
ani na zewnątrz ani wewnątrz

a teraz gdziekolwiek idę
wiem
że to nie jest ta
droga

oto
osiągam coś doniosłego
słonecznik wyrasta mi z ucha!
teraz on będzie wodził moją głową za słońcem
ja
wreszcie mogę odpocząć

lipowe drzewa
szumią w wietrze lipca

tutaj kochałam
i byłam kochana

moja droga nieznana
gdyż to ja nią jestem

ja
to nieznane

to już jest
w tym wietrze

drżenie liści topoli przejmuje mnie dreszczem
jestem

pełnia księżyca
wyje wilk
chudy
samotny wilk
biega bez przerwy
wzdłuż drucianej siatki

wyje
w mroku duszy
chroni mnie przed złudami
nie oszukuje samobójstwem

czym jest mi malowanie?

czasem radością
czasem tęsknotą
czasem cierpieniem
czasem natchnieniem

czasem odrzuceniem
czasem przywołaniem
czasem modlitwą
czasem wściekłością

czasem
jest czasem
i
drogą
dalej

to wprost niewiarygodne lecz w miarę upływu lat
coraz więcej pamiętam

nie dalej jak wczoraj
wróciły do mnie z powrotem te chwile
kiedy nie miałam jeszcze żadnego imienia

wtedy kolory
były znakami niewidzialnego
a dźwięki
promieniowały tym co niesłyszalne

czuję że wracam do źródła
gdy tak rozmyślam o tym czego nie ma
i powiadam ci młody przyjacielu
dziwna jest moja pewność!
że przejdę przez umieranie nie zamykając oczu

urodziłem się nad wielką rzeką

patrzę na ludzi jak na płynącą wodę
czasem czysta
czasem brudna

czy to oznacza coś jeszcze
czy może tylko tak jest?

miałem zamek na szklanej górze

teraz mam zamek z wyłamanych drzwi

glina go podniósł z podłogi
aby za mną rzucić

weź go! się przyda!
będziesz mógł się zamknąć
gdy znów ci przyjdzie do łba
truć o demokracji

czasami
myślę że sąd ostateczny już się odbył
dokonał się podział na potępionych i potępiających
i wszyscy zostali zesłani na ziemię
na żywot wieczny
aż do przebudzenia

czasami
już nie mam na to wszystko siły
ale nie mogę umrzeć! jeszcze
się nie narodziłem!
moja aura jest z płatków sadzy
ale nie mogę się zgubić! jeszcze
się nie odnalazłem!

czasami
z żadną twarzą nie jest mi do twarzy

watpię w prawomocność wyroku

nigdy w życiu nie widziałam ojca
zresztą matka mówi
że zapłodnił ją szczur

wcale nie wierzę
jest pewnie zazdrosna
o mężczyzn których miewam tylu
ilu na to stać

doprawdy nie pojmuję
że też im się chce
tyle we mnie pompować

nie to nie kometa
to ktoś wyrzucił peta
przez okno

coś się kończy

zdawało mi się że śpiewam
lecz był to wewnętrzny krwotok

trzeba mi parę groszy
na piwo
i na następne

może strzelisz kolejkę
albo powiesz jak żyć?